Armando en Trudie Favié

Armando’s tekstbezorger Favié is ook schrijfster van de studie

Mijn Schuld Is Niet Van Hier over Armando’s poëzie

De aanleiding voor mijn gelijknamige dichtbundel Onbekende soldaat was een collage-tekening uit de serie bewerkte foto’s getiteld Onbekende soldaat uit 1977 van Armando uit de coll. Sanders.

Het bewuste werk van Armando zag ik in 2001 in de Elleboogkerk te Amersfoort, voordat deze kerk op 22 oktober 2007 afbrandde. Het hing links ter zijde aan een der panelen. De opspattende modder bij het achterwiel van de ordonnans lijkt, met een beetje fantasie en goede wil, op een sleepnet van een vistrawler of een immense zwerm bijen die hem op de hielen zit. Je dient flink in te zoomen op de afbeelding. In dit gedicht krijgt de figuur mythische proporties en speelt de onheilbrengende boodschapper de rol van bode der goden, Hermes. Bij de Grieken werd de boodschapper van slecht nieuws onthoofd. Deze tocht kan dan ook slechts op een manier eindigen. Niet het doel staat ter discussie, maar de weg ernaartoe. Niet de dood maar het leven en daarvan vooral de laatste fase, het sterven.

Hier een gedicht uit de bundel Onbekende soldaat [2018] die in het kader staat van het oeuvre van Armando.

BMW R12

 

Ik jaag op mijn schaduw

Die mij schijnt te ontsnappen

Hoe snel ik ook voortjaag

Op mijn wondermachine

Die door de modder dringt

Niets is echt alles lijkt

Wat het moet zijn

Sonoor gebrom bedaart de geest

Smoort elke diepere gedachte

Bewustzijn bepaalt zich tot de feiten

De motor ronkt en ratelt

Het warme hart bonkt nog in het donker

Dat geruststellend stationair gepruttel

Wekt zijn argwaan stilte voor de storm

 

Het zadel is de plaats om te overleven

Na de evacuatie controle ritten rijden

Van commandopost naar onhoudbare stellingen

De onherroepelijke terugtocht een lettre de cachet

Dat getekend reçu dekt mijn aftocht

Zonder pardon opgegeven veroordeeld

Tot wat heet het ultieme doel

Verbindingen zijn nog verbindingen

Afstanden zijn tijdloos geworden

Sterrenschroot dwaalt door glinsterend licht

 

De tijd van kaartlezen is voorbij

Borden zijn omvergereden

De versnellingshendel blokkeert

Alles stolt ik verstijf langzaam

 

Zonder pogingen iets te ondernemen

Nog te bewegen bevriest mijn denken

 

Krenkend licht uit het heelal

De nalatenschap van dode sterren bereikt ons

Daalt toevallig hier neer het is nacht

Geen ster zal mij nog wekken of

Zich in mijn oog weerspiegelen

De sterrenhemel slaakt vergeefs

Ik lijk stil te staan

Kijk mijzelf in de rug

Heb mij ingehaald

Ik ben er bijna

Ik ben er bij